Getting through this Christmas Season … Together

 Dat ik een Christmas enthusiast ben is absoluut geen geheim. Mijn kerstboom en decoraties staan er altijd heel vroeg, ik geniet van kerstmuziek, Christmas movies en eigenlijk alles rondom de feestdagen … behalve het verkeer. Het is natuurlijk wereldwijd zo dat het verkeer in December een hel is, Paramaribo is daar geen uitzondering op. Zonder WAZE gaat Conny nergens vooral niet in buurten die ik niet ken. Ik weet niet hoe mensen zonder enige vorm van digital navigation ergens naartoe kunnen rijden en niet op Kwamalasamoetoe belanden. 

Ik ben van Paramaribo Noord. I am not saying this to sound snobby, so hear me out. Ik woon mijn hele leven in Paramaribo Noord, ben altijd in Paramaribo Noord of het Centrum naar school geweest en werk op 10 minuten van me huis. Het verst dat ik regularly ga is de J. Lachmonstraat, gewoon omdat ik beyond that point niets te zoeken heb. Nee ik ben niet closed minded, maar als alles wat ik dagelijks nodig heb in de buurt te halen valt, waarom zou ik verder moeten gaan? Ik ben niet avontuurlijk, ga niet buiten de stad en mocht het een keer gebeuren dat ik verder dan me normale omgeving moet gaan, rijd ik niet zelf. De paar keren dat ik dat wel doe loopt t meestal goed fout en believe me, I have a few stories to tell my grandkids (als ik die ooit heb). One such story will be this one.

Iedereen kent het liedje van de Coca-Cola Christmas Caravan wel. “Holidays are coming”. I know it by heart, het is mijn ringtone vanaf begin November zodra het weer een beetje omslaat en de eerste Christmas movies op TV komen. Ik hoef dus niet te vertellen hoe enthousiast ik was toen ik werd gevraagd of ik wilde meerijden op een van de verlichte trucks in de Caravan. There was one catch … de caravan vertrekt vanuit het terein van de Bottling Company. Ik had geen idée waar het was en hoe ik daar zou moeten komen. Ik toets de info dus braaf in mijn navigation system en het zegt me dat ik van huis uit binnen 40 minuten op de plaats van bestemming moet zijn. Ik moest mij om 17:15 aanmelden. Just to be sure en rekening houdende met eventueel een beetje drukte op de weg, vertrok ik een uur voor de aanmeldtijd van huis. Voor de mensen die weten waar ik naartoe moest … Waze gaf aan dat de snelste route om mijn plaats van bestemming te bereiken via de Saramaccastraat en daarna de Van ‘t Hogerhuysstraat was. Needless to say that it was a very bad idea. Om 17:15 uur was ik na behoorlijk wat vloeken (en nadat ik meer dan 7000 verkeersregels had verbroken), eindelijk op de Van ‘t Hogerhuysstraat. Ik was helemaal wanhopig, het verkeer zat totaal vast en by the looks of it zou ik nog in de file zitten en de trucks zien langsrijden en ze zouden voor me zwaaien. Ik bel dus mijn contactpersoon op en zeg haar dat ik bang ben dat ik het niet ga halen. Telefonish vertelde ze me over een alternatieve route, dus ik sla af in het Molenpad en dan ergens links en dan weer rechts en dan weer …. zucht. Waze helemaal van streek, Conny total verdwaald en in blinde paniek. Ik wilde vanaf ik 6 jaar was meerijden met de caravan, it’s within reach to have at least one great thing happen in this stupid and crazy year en dan dreigt dat ook nog mis te lopen omdat Conny niet weet waar de hell ze is. Nadat ik in een heleboel straten links en rechts was afgeslagen en helemaaaaal niet meer wist waar ik was I gave up. Ik belde die dame en zei weet je … I won’t make it. “Conny stuur me je location” was all she said. Thank heavens for technology en een post-paid mobiel pakket waardoor ik altijd internet heb waar ik ook ben. Vol geduld en met kennis van een buurt waar ik bij God nog nooit was geweest navigeerde zij mij naar mijn uiteindelijke plaats van bestemming waar ik precies 3 minuten voor het vertrek van de Coca-Cola Christmas Caravan in de mijn aangewezen mooi verlichte truck stapte, die wait for it … langs mijn straat zou rijden.

Thank you Coca-Cola for this wonderful experience!

#TogetherLikeNeverBefore

 

 

Hoe wij hier ook samen kwamen

“Hoe wij hier ook samen kwamen”
Dit is de zin uit ons volkslied dat mij de laatste tijd aan het denken heeft gezet. Hoe zijn wij hier samengekomen?

Als ik om mij heen kijk naar de mensen met wie ik werk, die ik dagelijks tegenkom op straat of in de supermarkt, zie ik zeker 90% afstammelingen van immigranten. Hetzij gedwongen of vrijwillige immigratie, wij zijn hier allemaal afstammelingen van mensen die van ergens anders naar dit mooi land zijn gekomen. Onze voorouders hebben enkele generaties terug alles achtergelaten wat zij kenden, wat ze dierbaar was en waar ze aan gewend waren en zijn hier naartoe gekomen. Als het nou hun keuze was of omdat ze die keuze niet hadden, zij zijn allemaal een onbekend land binnengekomen, waar zij geconfronteerd zijn geworden met een andere cultuur, een andere taal, vreemde mensen en in sommige gevallen een heel ander klimaat.

Als onze voorouders met ons konden zitten en ons konden vertellen hoe de eerste paar maanden na hun immigratie waren, wil ik bijna wedden dat velen zullen vertellen over hoe ze moesten wennen aan dit land. Sommigen hebben niet eens de tijd gehad om te wennen, omdat zij gelijk hard moesten werken. Tijd voor heimwee was er niet eens … ze waren aan het einde van de dag te moe om ergens over na te denken. Ze hebben hard moeten werken en hebben langzaam maar zeker dit mooie land geaccepteerd en zijn er een deel van geworden. Als je ze kon vragen hoe zij het hebben overleefd, zal je in alle verhalen zeker een paar heel mooie tegenkomen over barmhartigheid, liefde, geduld en acceptatie. Onze voorouders hebben, dwars door de ellende, wel allemaal iemand in hun omgeving gehad die aardig tegen ze was, die op de een of andere manier heeft geholpen om de moeilijke eerste periode een beetje dragelijk te maken.

De generaties na de eerste immigranten, de mensen die hier zijn geboren, kennen geen ander thuis dan Suriname. Suriname is vanzelfsprekend hun land … ons land. Wij zien het als normaal dat wij Surinamers zijn, hier wonen en werken. Wij hebben de Surinaamse nationaliteit, spreken de taal, zijn naar school geweest, hebben een baan en denken vaak niet erover na hoe wij allemaal hier zijn samengekomen. En natuurlijk is het niet gemakkelijk om te overleven in een land waar het niet allemaal rozengeur en maneschijn is, maar het is ons huis, onze thuis en wij doen hard onze best om er het beste van te maken.

De overige 9% van mensen om mij heen zijn veelal nieuwe immigranten. Een groep mensen die om wat voor reden dan ook naar Suriname zijn gekomen en alles hebben achtergelaten wat hun vertrouwd en dierbaar is; hun familie, vrienden en is sommige gevallen hun gezinnen. Zij zijn hier naartoe getrokken op zoek naar een betere toekomst. Anderen zijn de liefde achteraangegaan, anderen zijn iets ontvlucht. Maar hoe zij hier ook samenkwamen, zij zijn in een nieuw land waar zij geconfronteerd worden met een andere cultuur, een andere taal, vreemde mensen en in sommige gevallen een heel ander klimaat. En als wij, die hier al veel langer zijn en dit land hebben geërfd van onze voorouders, die ook eens vreemdelingen waren, even de tijd nemen om een gesprek aan te gaan met deze nieuwe groep mensen (al hoe moeizaam dat ook zal gaan omdat wij ze niet goed verstaan) wil ik bijna wedden dat velen zullen vertellen over hoe ze moeten wennen aan dit land. Je zal verhalen horen over hoe zij hun familie en vrienden missen, hoe zij belangrijke momenten niet meemaken in het leven van hun kinderen, hoe zij hard moeten werken om te overleven en hoe zij dromen van een betere toekomst in Suriname. En tussen al die verhalen zal je zeker ook een paar heel mooie tegenkomen over barmhartigheid, over liefde en over geduld en acceptatie. En misschien hoor jij dat verhaal niet, maar wordt het verhaal over hoe jouw barmhartigheid, liefde geduld en acceptatie hen heeft geholpen om door de moeilijke eerste periode in Suriname te komen, gedeeld met de volgende generatie in Suriname geboren afstammelingen van immigranten.

En die 1% … dat zijn de mensen die hier waren voordat wij immigranten Suriname ons thuis mochten maken … hoe wij hier ook samen kwamen.

New Years resolutions before Christmas

Ik doe het dit jaar allemaal een beetje anders. Ik voel de kerstsfeer for some reason nog niet en het is al half November. Normaliter ben ik vanaf 1 November all out.  Ik weet niet waaraan het ligt, maar I just go with the flow. Waar ik wel mee bezig ben is het her evalueren van mijn personal goals, life choices etc. 

Nee ik heb er niet om gevraagd

The real reason why a lot of people don’t speak up is because of victim shaming. Ik val gewoon met de deur in huis. Ook ik heb sexuele intimidatie meegemaakt. En dan was het niet gewoon een geschijn of een “dick pick” via whatsapp, nee ik ben tegen een muur gedrukt en ben betast. Ik was geen onschuldige tiener toen het gebeurde, nee hor. Het overkwam mij als volwassen vrouw. Ik heb geen aangifte gedaan, because I victim shamed myself for a long time.

Bunnies, Matzah and a rissen Messiah

Het is weer paastijd. Deze tijd van het jaar heeft voor een ieder een andere betekenis. De kinderen zoeken paaseitjes, de Christenen gaan naar de kerk en de Joden maken zich op om te herdenken hoe zij gered zijn uit slavernij.

I used to HATE Christmas

                        This may come as a shock to you ... maar als kind haatte ik kerstfeest.

Dinner is served

Nadat het huis gedecoreerd is, je ringtone van je telefoon veranderd is naar je favoriete kerstnummer en je een lijst hebt gemaakt voor wie je allemaal kadootjes moet kopen is het tijd voor …Kerstdineetjes. Hoeveel heb jij al op je lijst dit jaar?